Donderdag 9 oktober 2025

Vanmorgen na het ontbijt begon de zon te schijnen. We konden zelfs buiten zitten om samen koffie te drinken. Tegen een uur of 12 verschool de zon zich achter een dun wolkendek. Om halftwee besloten we om naar Oosterik te fietsen om daar eens wat rond te snuffelen. We hadden gehoord dat er 1 verdieping van zeker de grootte van een voetbalveld was volgestouwd met kerstartikelen. En dat was niet overdreven.

Maar oh oh wat wordt daar een zooi en rotzooi verkocht. Zoals Arno terecht opmerkte: is er iets wat je echt nodig zou hebben?

Schijnbaar wel, want de dames konden het niet laten om iets van die meuk te kopen.

Na een bezoek van ruim twee uur in dit grote tuincentrum reden we naar het ziekenhuis in Nordhorn om daar de moeder van Elfriede te bezoeken. Het was verbazingwekkend om te zien, hoe een 89jarige vrouw, na een zware operatie in haar stoel zat. Ze zat erbij alsof er niets gebeurd was. Wij zijn blij, dat ze er zo monter bij zat en veel levensmoed uitstraalde.

Morgenmiddag gaan we haar weer met een bezoekje vereren.

Johannes was tegelijkertijd met ons aanwezig en ook hij was blij verrast.

Terwijl wij bij oma waren, zaten Arno en Ella in he cafetaria van het ziekenhuis op ons te wachten.

Na het ziekenhuisbezoek reden we via Eijlering en de Rewe naar de camping terug.

Om iets over 7 uur waren terug bij de campers.

Blijf ons volgen… dan het u altijd een alibi!

De Twentse spreuk die ik gisteren opgaf werd even netjes vertaald door mijn zusje. Het betekent inderdaad: vreemdgaan. (oonder ’n droad hen vret’n)

Maar… wat bedoelen ze met het volgende: ie könt nich poes’n en ’t mel in ’n moond hoaln.