Over winteren 2023/2024 dag 56
Dinsdag 6 februari 2024
Gisteravond geen scrabble en ook geen rummikub gespeeld!
Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan omdat we een, voor ons grote afstand, af moesten leggen. We reden van La Manga naar het plaatsje San Juan de Los Terreros dichtbij Pulpi. De te rijden afstand was 128 kilometer.
Voordat we op weg gingen is Elfriede nog even bij camperaars uit Limburg wezen praten omdat zij al wat vaker in deze regio waren geweest. Gewapend met informatie over Granada, Sevilla, Puerto Serrano, Olvera, Caminito del Rey en El Rocio kwam ze terug.
Ik was ondertussen naar de 7,5 kilometer verderop gelegen loosplaats gereden, om het vuile water te lossen en de toiletcassettes te legen.
Na bovengenoemde acties ging het dan om 10 uur op pad naar de omgeving van Pulpi. Elfriede en Johannes reden in de Laika voorop.
De route richting Pulpi ging via bergachtig gebied. In de streken waar we doorreden wordt veel aan teelt in kassen gedaan. Vooral de tomaten zijn in groten getale vertegenwoordigt.
Mooi om te zien zijn de amandelbomen die volop in bloei staan. En dat is behoorlijk vroeg dit jaar. Voordat een amandelboom tot bloei komt heeft deze tussen de 500 en 700 uren een temperatuur nodig van rond de 7 graden. Verder veel groenteteelt zoals kool en sla.
De rotsachtige bergen hebben ook vele kleuren. In de omgeving van Mazarron zitten veel mineralen in de bergen. Denk daarbij aan koper, ijzer en zwavel. Je ziet deze kleuren dan ook echt terug in de bergwanden.
Aangekomen In San Juan parkeerden we de campers op een groot parkeerterrein. Op bijna alle parkeerterreinen hier in de buurt zie je wel groepjes campers staan. Tijdens de koffie bestelden we kaarten voor de Geode in Pulpi, waar we morgen om 9:30 uur een bezichtiging hebben. Een bezichtiging duurt ongeveer 1,5 uur en je moet je via een website aanmelden. Morgen in de blog probeer ik daar meer over te vertellen. Het zal wel bij vertellen blijven want foto’s maken is niet toegestaan.
Aan de hand van de vanmorgen door Elfriede vergaarde informatie maakten we plannen voor de ons nog resterende 5 of 6 weken hier in Spanje.
Na de koffie hebben we de vuile was dit keer niet buiten gehangen maar ingepakt in tassen en reden daarmee naar de 800 meter verderop gelegen wasserette.
Johannes had geluk want er was een machine vrij voor 4 kilo wasgoed. Hij zag niet dat deze machine eigenlijk voor “hondenwas” geschikt was. In Spanje lopen de honden met jassen en broeken aan. En dat is geen gekheid! Op markten en braderieën zijn kraamhouders die alleen maar “kleding” voor honden verkopen. Onbegrijpelijk, dat die beesten hier bij deze warmte nog aangekleed worden terwijl in Nederland, waar het koud is, de honden gewoon in hun blote toedelidokie lopen.
Enfin, als Johannes morgen loopt te krabben dan weten we waar het aan ligt.
Wij hadden behoorlijk wat was en konden dat kwijt in een machine geschikt voor 16 kilo wasgoed tegen betaling van € 7,00
Na een half uurtje was het programma afgelopen en kon het spul in de droger. Johannes had zijn was inmiddels al in de droger gedaan en ingesteld op 60 graden drogen. Naast hem had een landgenoot van hem, ook een droger in gebruik en deze op 80 graden ingesteld. Het droogproces zou 23 minuten duren… Echter na een uur was het programma van 80 graden nog niet afgelopen terwijl Johannes al terug was naar de camper met zijn spullen. Onze spullen draaiden intussen ook al op een 60 graden programma. Ook bij ons ging na een uur de deur nog niet open. De Duitser werd zichtbaar nerveus na anderhalf uur en kreeg een negatief Aha Erlebnis. In Aguilas was hem verleden jaar nl hetzelfde passiert en pas na 4 uur kwam er een reddingsploeg om zijn wasgoed uit de benarde positie te bevrijden. Ondertussen raakte ook een welgevormde Française in paniek omdat ze haar autosleutels kwijt was. Ik opperde dat ze deze sleutels misschien wel met de was in de wasmachine had gestopt. De paniek werd daardoor alom groter en ze vroeg me in het Duits of ik een methode wist om de deur van de machine te openen. Nee dus. Gewoon wachten tot het programma afgelopen is! Wij moesten immers ook wachten op het droogproces.
Na wat paniekerig gedoe en heen en weer geloop kwam ze erachter dat ze de sleutels in haar kontzak had gestopt…
De Duitser was inmiddels al rood aangelopen van ergernis en vroeg of ik Spaans kon spreken en voor hem de calamiteitenservice wilde bellen. Welnu, dat Spaans lukt wel een beetje maar hoe iemand aan het verstand te brengen via de telefoon, dat de droger het vertikt om open te gaan is wel even van een hogere categorie Spaans spreken!
Enfin: Droger is secadora en opengaan is abre. En als dat niet wil is het no abre secadora. Dus ik gewapend met deze kennis gebeld met 1 van de drie storingsnummers.
In cinco minutos tengo ayuda werd mij beloofd. Het werden er 30 maar toen was er iemand. Door de machines geheel spanningsloos te maken konden de deuren geopend worden en kon ons wasgoed bevrijd worden.
En zo beleefden we vandaag weer eens wat bijzonders in plaats van alleen maar naar het water van de zee te zitten kijken. Al met al weer een leuke dag…
Blijf ons volgen… dan hebt u altijd een alibi!